Wiara w przeznaczenie

To wiara w to, że Allah odwiecznie wie o rzeczach i sprawach przed ich zaistnieniem, wie również, jakie one będą, i sprawił, że stały się zgodnie z Jego mocą i potęgą. (Zaprawdę, stworzyliśmy każdą rzecz według pewnej miary.)(Kur’an54:49)

Wszystko, co było, jest i będzie na tym świecie, jest wiadome Allahowi (a) przed stworzeniem. Stwórca stwarza, co chce w zgodzie ze swoją wolą. Prorok (s) powiedział: „Człowiek prawdziwie uwierzy, gdy uwierzy w przeznaczenie dobre i złe. Aż będzie świadomy, że co go dotknęło, nie mogło go ominąć, a co go ominęło, nie mogło go dotknąć.” (Sunen at-Tirmizi, hadis nr.2144)

Głód, pragnienie, uczucie zimna, pochodzą z Qadaa i Qadr. Jednym stara się zaspokoić głód poprzez jedzenie, pragnienie poprzez picie i chłód, utrzymując ciepło. Osoba stara się uciec od tego, co zostało im narządzone z głodu, pragnienia i chłodu przez to, co im zostało nakłonione od jedzenia, picia i poszukiwania ciepła. Starają się uniemożliwić jednemu z nich Qadar.

Wiara w przeznaczenie obejmuje kilka nierozerwalnie złączonych ze sobą punktów:

  • wiara, że Allah wie, przez Swą wiedzę wieczną, co stworzenie czyni, jest to wiedza, która zawsze należy do Niego.
  • wiara, że Stwórca zapisał przeznaczenie w „Tablicy Strzeżonej”. Prorok (s) powiedział: „Pierwszą rzeczą, jaką Bóg stworzył było pióro. Bóg przemówił do pióra: Pisz! Co mam pisać? – Zapytało. Pisz wszystko, co będzie, aż po Dzień Zmartwychwstania – rozkazał Bóg.”(Ar-Rawza an-nadijja, s. 352-353)
  • wiara, że Allah ma wolę sprawczą i ma moc uczynić wszystko: Co chciał stało się, a czego nie chciał nie istnieje.
  • wiara, że wszystko, co na ziemi i w powietrzu, zostało stworzone przez Allaha (y) i On tym wszystkim zarządza.

  • To, co tutaj powiedziano, nie oznacza, że człowiek ignoruje przyczyny i z nich nie korzysta. Przykładowo: Jeżeli ktoś pragnie mieć dzieci, musi uczynić coś w tym kierunku, czyli zawrzeć związek małżeński. Sięgnięcie po przyczyny nie oznacza, że koniecznie osiągnie się zamierzone skutki (tutaj mamy na myśli: dziecko), bo to Allah (y) decyduje, które przyczyny będą mieć skutki, a które nie będą się wiązać z żadnymi skutkami. Przyczyny nie rodzą same z siebie skutków, skutki dzieją się za sprawą Woli Bożej. Przyczyny, po które sięgamy należą do przeznaczenia bożego. Spytano proroka Muhammada (s): „Proroku, czy modlitwy ochronne (ruka) i leki, po które sięgamy w chwilach chorób, odpychają przeznaczenie boskie? Odparł: One są z przeznaczenia boskiego.”(al-Mustadrak, hadis nr.88)

Co się zyskuje dzięki wierze w przeznaczenie?

  • przywiązanie serca do Allaha (y) i zaufanie Mu po spełnieniu i wykorzystaniu przyczyny.
  • akceptacja tego, co się wydarzyło, serce i dusza są dzięki temu uspokojone i nie ma w nich miejsca na smutek i troskę: (Żadne nieszczęście nie dosięgnie ziemi ani też was samych, bez tego, żeby ono nie było zapisane w księdze, zanim My je sprowadzimy. Zaprawdę, to jest dla Boga łatwe! Tak jest - abyście nie rozpaczali z powodu tego, co was ominęło, i abyście się nie radowali z tego, co wam zostało dane. Bóg nie miłuje dumnego pyszałka.)(Qur´an 57:22-23)
  • łatwiejsze znoszenie przykrości i doświadczeń życiowych. Prorok (s) powiedział: „Silny wierny jest lepszy i bardziej kochany przez Boga od wiernego słabego, a w każdym z nich jest coś dobrego. Pożądaj tego, co jest pożyteczne dla ciebie. Proś Boga o pomoc i nie ustawaj w wysiłkach. Jeśli dotknie cię coś złego, to nie przejmuj się i nie powtarzaj: ‘gdybym zrobił inaczej, to nie spotkałaby mnie przykrość’. Powtarzaj raczej w takich wypadkach: Oto przeznaczenie boskie, z woli Boga się stało. Pamiętaj, że gdybanie otwiera drogę szatanowi”. (Sahih Muslim, hadis nr.2664)
  • pomnożenie przez Allaha (y) dobrych zasług i wymazanie złych uczynków. Prorok (s) powiedział: „Bóg, za każdą przykrość, jaka dotyka człowieka – zmęczenie, lęk, żal, krzywda – nawet za kolec wbity w stopę, wymazuje grzechy.” (Sunen al-Buchari, hadis nr.5318)

    Wiara w przeznaczenie nie oznacza rezygnacji, poddania się przeciwnościom losu i marazmu. Wprost przeciwnie, oznacza, że mamy szukać i wykorzystywać przyczyny. Pewien człowiek przyprowadził do Proroka (s) wielbłądzicę i zapytał: „Czy mam puścić moją wielbłądzicę samopas i zaufać Bogu, że nic jej się nie stanie? Prorok odparł: Nie, masz ją uwiązać i dopiero zaufać Bogu.” (Ibn Hibban, hadis nr.731)